„Ktoś list dostał. Komuś serce bije.

Idzie czytać pod kwitnące jabłonie.
Czyta. Chwyta się ręką za szyję

i dno traci, i w powietrzu tonie.”

                                    [Maria Pawlikowska-Jasnorzewska „List”]

     Historia pisania listów sięga czasów starożytnych. List jako forma wypowiedz
i przekazywania ważnych treści znany jest już od czasów wynalezienia pisma. Pisanie ich rozpowszechnione było już w starożytnym Egipcie, Chinach i państwie Sumerów, a później w Imperium Rzymskim oraz starożytnej Grecji. W dawnej Polsce znane były „wici”, za pomocą których zwoływano wojowników i rycerzy
na wyprawy wojenne. Już pierwsi Piastowi utrzymywali posłańców  na użytek dworu. Oni to przemierzali drogi pieszo lub konno. Niestety nim wiadomość dotarła na miejsce, często była już nieaktualna. Gdy z biegiem czasu zaczęto odkrywać coraz nowsze i sprawniejsze sposoby na przemieszczanie się, listy docierały do odbiory szybciej. Obecnie technologia jest na tak zaawansowanym poziomie, że wysłanie
do kogoś wiadomości trwa ułamek sekundy. Z tego względu długie, rozbudowane formy pisemne zastąpiły krótkie komunikaty, które można ze sobą wymieniać na bieżąco. Jednak treść zapisana na papierze zawiera inny ładunek emocjonalny, niż e-mail. Tradycyjny list ma charakter bardziej osobisty, a pisząc go należy pamiętać o przestrzeganiu określonych reguł. Ta forma pisarska sprzyja umiejętności nazywania emocji, tworzenia opisów, planowaniu wypowiedzi. Wpływa też na samą czynność ręcznego pisania, które  rozwija skupienie, pamięć, uczy planować i uporządkować informacje. Przyczynia się także do rozwoju zdolności poznawczych. Niestety ta romantyczna i dostojna forma porozumiewania się przegrywa  z smsami i mailami. Bo do kogo tu napisać list, kiedy wszyscy mają Facebooka, czy Instagrama?

Stąd w naszej szkole 9 października 2021r. pisaliśmy listy do ulubionych bohaterów literackich.